Als mijn vader meer kan dan een ander denkt

Bron: Mantelzorgelijk

Vanaf het moment dat mijn vader de diagnose dementie kreeg , denkt eigenlijk iedereen in zijn omgeving in ondersteuningstermen: Hoe helpen we hem? Waarmee helpen we hem? Hoeveel uur helpen we hem? Eigenlijk gaan we er met z’n allen dus alleen maar vanuit dat mijn vader dingen niet meer kan, in plaats van te kijken naar wat hij wel kan.

Stel je eens voor: jij gaat iets mankeren en voor je er erg in hebt, gaan mensen zich volledig met je leven bemoeien, je constant in de gaten houden en alles uit handen nemen.. Afschuwelijk lijkt me dat. En meteen realiseerde ik me dat ook wij – zijn kinderen – daar de neiging toe hebben. Heel vaak denken wij dat hij dingen niet meer zelf kan. Maar hoe snel de dementie ook toeslaat, hij kan nog steeds best veel zelf!


Boodschappen doen. Oké, met een beetje hulp van de medewerkers van de winkels of van ons, als we die met hem samen doen. Maar hij doet het bijna elke dag – met onwijs veel plezier – helemaal zelf.
Zichzelf aankleden. Ik leg wel outfits voor hem klaar en we moeten hem af en toe helpen herinneren om iets schoons aan te doen, maar aan- en uitkleden doet hij wel helemaal zelf.

Mij helpen herinneren. Dat klinkt misschien raar voor iemand met dementie, maar mijn vader helpt mij nog steeds elke maand op de 25ste herinneren dat ‘zijn geld’ weer gestort is en dat we moeten betalen. Tja, hij weet niet precies meer wie er betaald moet worden maar realiseert zich nog steedsdat er betaald moet worden.
Zijn thuishulp helpen met kleine klusjes. Hij probeert elke week goed voorbereid te zijn op haar komst en zorgt dan bijvoorbeeld dat zijn – met veel prullen versierde – vensterbanken leeggehaald zijn, zodat zij meteen kan beginnen met ramen lappen. Oké, het zou beter zijn als hij dat niet meer midden in de nacht doet, omdat hij dan zo oververmoeid raakt. Maar hij kan het nog wel zelf. Sterker nog, nadat hij de prullaria na het lappen weer heeft ingeruimd, staat alles weer precies op de juiste plek.

Telefoneren. Dat kan mijn vader nog steeds als de beste. Soms belt hij ons wel vijf keer achter elkaar over hetzelfde – en grijpt hij evenzoveel keer mis als wij hem proberen te bellen – maar hij weet gelukkig nog wel steeds hoe hij ons kan bereiken.

Opruimen. Mijn vader is altijd heel ordelijk geweest en liep altijd te ruimen. Vooral vroeger, toen alle kinderen nog thuis woonden, ruimde hij alles achter onze gatjes aan op en ergerde zich soms mateloos aan de troep, die wij als (sloddervos) kinderen maakte. Nog steeds ruimt hij alles meteen op. Soms zelfs zo goed, dat niemand het meer kan terug vinden.

Eten en drinken. Als mijn vader trek heeft dan maakt hij voor zichzelf een boterham, neemt een koek, een kop koffie, thee of glaasje limonade. Dit zijn de producten die hij eigenlijk alleen nog maar zelf koopt. Niet dat hij geen andere dingen lust, hoor. Als we wel eens een lekker visje, gebakje, ijsje, soepje of weet ik wat meenemen, dan neemt hij dat. Goed, hij kookt dan misschien niet meer voor zichzelf maar geloof me, ook dat heeft natuurlijk zo z’n voordelen.

Post bewaren. Als mijn vader post krijgt, maakt hij eerst alles zelf open en leest het. Dan stopt hij de brief terug in de envelop, schrijft er in grote blokletters mijn naam op, onderstreept het drie keer, doet het in een insteekhoesje, niet het dicht, neemt een etiket, schrijft nogmaals mijn naam erop, plakt het etiket op het hoesje, stopt het in een plastic tasje, belt mij dat er post ligt en legt het in zijn kast. Als ik niet meteen dezelfde dag kan komen, belt hij nog een keer om te vertellen dat er post is, schrijft een briefje met mijn naam en de tekst dat ik het kom halen, niet het briefje aan het tasje en legt het tasje op de kast. Mijn vader is daarmee natuurlijk wel de beste postbewaarder die er op deze aardkloot rondloopt!

Zo kan ik nog wel even doorgaan want mijn stoere, warrige pap kan bijna alles zelf, als je het goed beschouwd.Maar aan elk blog komt natuurlijk eens een einde.

Mijn vader zei vroeger altijd: Het glas is niet half leeg maar half vol en zo is het ook. Mijn vader kan nog best heel veel dingen zelfstandig, we moeten met z’n allen zijn mogelijkheden alleen wel willen en blijven zien!

Marjolijn Bruurs

is ondernemer, netwerkbouwer, blogger, echtgenote, moeder en mantelzorger.
http://www.meisjesvanmooi.nl